Mijn leven met ECIW

In deze bijdrage wil ik je wat vertellen over het grote avontuurlijke wonder dat mijn leven is geworden de afgelopen jaren, mede dankzij ECIW, Een Cursus in Wonderen. Het begon allemaal …. Ja, waar begon het eigenlijk? Een mooi startpunt is dat Marcel (mijn geliefde) en ik op onderzoek uitgingen in 2020. Na 2 jaar lat-relatie, allebei co-ouder van kinderen met onze vorige levenspartner, was het tijd om ons te oriënteren op ons leven samen. We gingen op zoek naar een plek waar wij samen zouden willen wonen. 

We hadden alle tijd, onze kinderen nog jong en thuiswonend. Eerst gewoon openstaan voor wat er wil gebeuren. Samen B&B- huisjes huren op allerlei plekken in het land en voelen hoe het daar is. Fantaseren om zelf iets te bouwen. Op bezoek bij eco-villages met earth-ships en strobaal-huizen. Rondkijken op de grens van Friesland en Drenthe omdat Marcel een Fries is en ik een Drent, en hoe leuk is het dan om op de grens in de bossen te gaan wonen!

Tegelijkertijd was ik ook gestopt met mijn werk bij de overheid. Ik was er altijd van overtuigd dat ik geen ondernemer was, maar Marcel had deze overtuiging losgeweekt bij mij, en ik was aan het ontdekken hoe mijn leven óók kon zijn. We grepen van alles aan. Samen klussen doen voor anderen. Samen wijn maken van Alphense tuin-druiven, samen steeds beter voelen wat stroomt en wat niet. We vulden een whiteboard met wensen en verlangens voor 2021. Eerst schreven we daarop: onze plek vinden. Daarna werd dat “openstaan voor een plek waar wij beiden heel goed tot ons recht komen”. 

In al die openheid kwam na 3 maanden de Maanhoeve (retraitecentrum voor bewust zijn) als door een wonder bij ons in beeld. Het was meteen duidelijk dat dit het antwoord was op ons verlangen. Ik kon het fysiek voelen. Bij de eerste bezichtiging barstte ik al in tranen uit toen ik de oprit op reed.
Praktisch was het totaal niet mogelijk. We konden het niet betalen. Marcel was zzp-er en ik was net gestopt met mijn vaste baan, dus een hypotheek was uitgesloten. Bovendien woonden we beiden met onze kinderen in het Westen en de Maanhoeve lag aan de andere kant van het land.  Maar die gedachten kregen geen enkele vat op ons. 

Enthousiast geworden door deze ervaring, gingen we verder met “co-creëren”: ‘We maakten contact met de gedachte en het gevoel “blij en opgelucht te zijn dat de financiering zo makkelijk gegaan was”. Een week later werden we gebeld door de eigenaren van de Maanhoeve. Er waren nog 2 mensen die het wilden kopen, en die hadden het geld op de bank staan. Misschien wilden we het samen doen? …..Was dit dan het antwoord op ons nieuwe verlangen?

We spraken af. Wat een enthousiaste warme spirituele mensen! Wat bijzonder, blijkbaar is dit de bedoeling!? We spraken nog een keer af. En Marcel werd stiller en stiller. Het voelde niet goed. We praatten tot diep in de nacht, waarbij ik Marcel probeerde te overtuigen, dat dit een kans was die we moesten onderzoeken. Maar Marcel zei: “zo wil ik het niet”. De volgende ochtend stelde hij me de magische vraag : als je opnieuw mocht kiezen, zou je dan kiezen om het samen met hen te doen? Toen was het duidelijk dat er een ander antwoord mocht komen. Dat kwam diezelfde week in de vorm van mijn vader. 

Drie maanden daarvoor was mijn moeder onverwacht overleden. Mijn vader had net alle praktische zaken afgehandeld en realiseerde zich dat hij niet gelukkig zou worden in dat huis alleen. 

Ik had net laten doorschemeren dat we De Maanhoeve op het oog hadden en belde hem op om te vragen wat hij ervan vond. Toen bleek dat hij in de auto zat, tussen zijn woonplaats Hoogeveen en de Maanhoeve. Hij had de website bekeken, en gezien hoe groot het was. Hij wilde het met eigen ogen zien. Kon hij niet bij ons komen wonen? Wij voelden meteen dat dit goed was. 

En zo geschiedde. Het ouderlijk huis verkocht, ik kon dat geld van hem lenen. Een pitch voor de Drentse Ondernemerstafel leverde 60% van de financiering op. Ook bij Marcel had de realiteit zich gevoegd en was zijn jongste zoon, net als zijn oudste zoon, bij hun moeder gaan wonen. Vroeger dan gewenst of gedacht was er geen reden meer om het huis in Alphen aan te houden. En met de verkoop van Marcel’s huis, op de top van de markt, was het wonder van de financiering volbracht. 

Ik zou nog veel meer kunnen schrijven, hoe dit door ging. Hoe we precies alles kregen wat de bedoeling was. Zoals een depressie in het eerste jaar, zodat ik ook eens mocht ervaren hoe dat is, en ontzettend veel mocht leren over mijn grenzen op een plek waar het werk nooit af is. Het vertrouwen dat ik in de aanloop had, was ver te zoeken in mij zelf, maar gelukkig ook heel dichtbij, want ik kon vertrouwen lenen bij Marcel in deze moeilijke tijd. Daarna volgde een volle agenda, allemaal nieuwe contacten en ontzettend veel liefde om ons heen. Hoe kan het ook anders op een plek waar mensen meer in contact komen met hun kern, die liefde is. De Cursus heeft me geleerd dat alles in mijn hoogste belang is en ook dat maakt het makkelijker in moeilijker tijden. Ik nodig het leven steeds nadrukkelijker uit met alles wat er is. Wees welkom!

De energie van de Cursus hebben we ook letterlijk uitgenodigd op de Maanhoeve, met prachtige retraites als gevolg en ook een maandelijks terugkerende oefengroep. Die heeft me als organisator ook al het nodige geleerd… dat het niet zo gaat als ik het van tevoren bedacht had, en dat dit helemaal geen reden is om ermee te stoppen… dat het oké is om dingen niet zeker te weten en dit óók geen reden is om ermee te stoppen. Steeds weer als ik me afvroeg of ik er wel mee door moest gaan werd ik uitgenodigd om juist dat ongemakkelijke gevoel wat er aan ten grondslag lag in het licht te zetten, er niet voor weg te lopen. Nu zie ik beter hoe het werkt, en kan ik steeds meer zakken in het gevoel van dienstbaarheid en dankbaarheid dat ik de plek mag bieden om te zijn met wat er is.  

En nu wilde dit stukje er uit, om mijn vreugde te delen met de wereld, over alle wonderen, het leven zelf. Ik schrijf dit terwijl ik een spitaanval heb, en al een paar dagen door het huis strompel, en ook nu mag ervaren dat dit in mijn hoogste belang is…. Nog meer vertragen, bewustwording, andere perspectieven, dankbaarheid, oordeelloos waarnemen en soms ook niet. Het is. Ik had nooit verwacht dat ik me dankbaar kon voelen voor zoiets ongemakkelijks in mijn leven. En in die acceptatie dat het even niet lukt om te werken in onze prachtige tuin, vanwege mijn rugpijn, ontstond het verlangen en de ruimte om dit stukje te schrijven. 

in liefde

Jerien