Acceptatie

In mijn vorige blog vertelde ik over oordelen. Hoe lastig het was om mijn eigen gevoel niet te veroordelen toen ik depressief was. Ik wilde vooral zo snel mogelijk weer uit de put. Maar de weg omhoog kon ik niet vinden.

Stoppen met oordelen bleek het keerpunt te zijn van mijn depressie (en daarmee tegelijkertijd, die van mijn dochter.) Stoppen met oordelen bleek voor mij hetzelfde als acceptatie. Ik accepteerde het simpele feit dat ik me depressief voelde. Nu ik er 2 jaar later op terugkijk kan ik zien waarom acceptatie zo krachtig is.

Als je accepteert waar je bent, geeft dat de rust om om je heen te kijken. Hoe voelt het hier? Hoe ziet het er uit? Wat gebeurt er met mij als ik hier ben?

Je probeert niet meer weg te rennen maar je gaat waarnemen. Hoe ziet een “goede dag” er uit? En een “slechte dag”? Verandert het gedurende de dag? Wat helpt mij als ik me slecht voel? Wat zijn voorbodes van een “slechte dag”? Je brengt de situatie in kaart. Je leert jezelf beter kennen, op een gebied waar je nog niet eerder was.

Dit geldt natuurlijk niet alleen voor depressie. Hetzelfde kun je toepassen op gevoelens van angst of paniek. Hoe ervaar je het fysiek? Wat zijn triggers? Wat werkt voor jou het beste om er uit te komen? Jezelf vertrouwen inspreken, ademen, contact maken met je lijf, een wandeling maken, je angst uit laten razen en alle gedachten opschrijven? Onderzoek en ontdek je eigen gebruiksaanwijzing.

Of als je door veranderende omstandigheden voor het eerst te maken krijgt met een boosheid of machteloze woede, die je niet kent van je zelf. Wees niet bang dat je veranderd in een gewelddadig monster, maar verken ook dit met nieuwsgierigheid. Wat is een veilige manier om de energie te uiten? Wat zijn triggers? Hoe voel ik mijn grenzen?

Groot- misschien wel onverklaarbaar,- verdriet? Wees niet bang dat je verdrinkt. Maar accepteer dat er verdriet is en dat je leert om er mee om te gaan.

Een gevoel van druk, onrust, zinloosheid,…. Wat het ook is: Kijk het aan en bekijk het met aandacht.

En dan mag je accepteren dat je mag leren, dat je dit niet in 1 keer goed kan. Dat je met regelmaat toch weer over je grens gaat, zit te piekeren, uit je slof schiet of dat het voelt of je alles kwijt raakt. “Geeft niks mag best”, zeg Jan Geurts dan altijd.

Een Cursus in Wonderen leert ons dat we gelukkige leerlingen mogen zijn. Hoofdstuk 14.II van het tekstboek heeft als titel “De gelukkige leerling”. Zodra je jezelf veroordeelt of op je kop geeft heb je ongemerkt het lesgebouw van de cursus verlaten. Het staat je altijd vrij om weer naar binnen te komen, zonder zelfafwijzing, vanuit de acceptatie van je zelf, met alles wat er is. En dan leren we omgaan met onszelf inclusief al onze menselijke ervaring. ✨

In liefde,
Jerien